Inleiding
Sinds
'68 nu al ontwikkelt zich het vormingstheater in Nederland,voor
kinderen, voor ouderen. In die tijd zijn steeds krachtigere voorstellingen
gemaakt, die bij een steeds breder publiek (dat zich nog steeds niet in
schouwburgen vertoont) steeds beter aanslaan.
En
toch.
Het
is duidelijk dat er een zekere mistroostigheid heerst, onder hen die dit
theater maken.
Twijfel
over de zin, twijfel over het effect, twijfel.
Steeds
vaker overheerst in de nabesprekingen met toeschouwers de conclusie:
Ja-
zó is het. Dat is eigenlijk juist-
En
naar die herkenning wordt ook, steeds bewuster,toegewerkt,die herkenning
maakt steeds meer deel uit van de 'methode'.
Maar
achter die herkenning, steeds weer, de terughoudendheid die de bron van
twijfel is: "Maar het zal toch niet lukken". Een terughoudendheid, die
zo vaak wordt verwoord met de bij progressieven zo gehate zinsnede:
"als
anderen beginnen wil ik het ook wel." of,
"Wat
heeft het voor zin als ik alleen... "
In
het volgende stuk wil ik proberen de werkelijke waarde, de echte inhoud
van deze zinnen aan te geven.
Ik
wil aantonen, dat hier géén sprake is van egoïsme in
de zin zoals die er over het algemeen aan wordt toegekend, ik wil bewijzen,
dat de mensen die dit zeggen een feitelijke twijfel, nee, een afwijzing
van het effect van hun bestaankoesteren.
Zij
zijn niet in staat te denken dat hun handelen effect zou hebben; ze zijn
in zware mate: Fatalistisch.
En
ik wil aantonen dat het geen zin heeft zich daarover smalend uit te laten,
en het tot onderwerp te maken van zogenaamde politieke cabaretsongs als
element van hoon, zomin als men iemand belachelijk kan maken wegens het
hebben van een ongeneselijke ziekte .
Inhoud