Natuurlijk zijn er de succesvolle uitzonderingen, de grootverdieners, de halfgoden die al bij leven een plaats hebben verworven buiten het hek. Zij allen hebben gemeen een luidkeels beleden minachting voor de kippen in het hok, een oorverdovende afwezigheid op vakbondsvergaderingen.

De kunst wordt geregeerd door mode, de kunstenaar bedreigd door de behoefte aan eendagsvliegen, opgejaagd door de voortdurende behoefte aan iets nieuws dat de verveling van de culturele elite kan doorbreken.

De kunst wordt gefrustreerd door een tekort aan middelen maar ook door een gebrek aan publiek, een gebrek aan maatschappelijk respect. Niettemin wentelt de kunstenaar zich in zelfbeklag: hij voelt zich aangetast in zijn recht. Welke recht? Zijn 'recht' kunstenaar te zijn.

Waar haalt hij dat recht eigenlijk vandaan? Hoe is het in zijn verwarde brein opgekomen dat hij dat recht zou bezitten? Oorzaak daarvan is het gezwam van een politieke elite over de onmisbaarheid van de kunst, over de waarde van de kunst voor de gemeenschap.

De kunstenaar is dat gezwam gaan geloven, omdat hij het graag wil geloven, maar de waarheid is dat dat gezwam uitsluitend dient als dekmantel voor een greep in de rijkskas door een elite, die zich daarvoor maatschappelijk niet kan en wil verantwoorden.

De kunstenaar is in dat gezwam gaan geloven omdat hij aan kunstenaarsopleidingen gediplomeerd is geraakt en daaruit opmaakt dat hij nu kunstenaar ìs.

De kunstenaar laat zich behandelen als de zak die hij is en als hij niet langer zo behandeld wil worden dient hij eerst op te houden zak te zijn.